Список разделов › Общие разделы › Потрепаться
Кожная вайна з Масковіяй, кожнае вызвольнае паўстанне суправаджаліся ўварваннем у Беларусь казацкіх ордаў, якія пакідалі пасля сябе рэкі крыві і спаленыя паселішчы. Тое ж было і падчас Другой сусветнай вайны.
Першым буйным казацкім фармаваннем стаў 102-і казацкі батальён (пазней ператвораны ў 600-ы асобны казацкі дывізіён 1-й казацкай кавалерыйскай дывізіі) пад камандаваннем былога маёра Чырвонай Арміі Івана Конанава, патомнага казака, чые бацька, маці і тры родныя браты загінулі ў розныя гады ад рук Саветаў. Праўда, дэклараваная для немцаў Конанавым нянавісць да бальшавікоў чамусьці не перашкодзіла яму скончыць і кавалерыйскае аддзяленне Аб’яднанай ваеннай школы, і Ваенную акадэмію імя Фрунзе, а таксама пазбегнуць сталінскай «чысткі» камсаставу. Тым не менш, немцы захавалі яму званне маёра (а пазнай нават прысвоілі «падпалкоўніка»), і з вясны 1942 года Іван Конанаў са сваім батальёнам удзельнічаў у змаганні з партызанамі пад Магілёвам, з часам пашыраючы геаграфію сваіх рэйдаў да Бабруйска, Невеля, Полацка і Смаленска.
Што гэта было за змаганне, гаворыць рапарт савецкіх партызанаў: «[казакі] палілі населеныя пункты, расстрэльвалі як партызанаў, так і цывільнае насельніцтва, што хавалася ў лясах, арыштоўвалі альбо знішчалі асобаў, падазраваных у сувязях з партызанамі».
Захаваліся і іншыя сведчанні. Падчас чарговага рэйду (у межах аперацыі «Рысь», што праводзілася ў Бешанковіцкім і Сенненскім раёнах з 7 да 17 верасня 1942 года), былі спаленыя каля дзесяці вёсак, забітыя 400 беларускіх сялянаў і 300 чалавек схопленыя для вывазу на прымусовую працу ў Нямеччыну. Камандуючы часткамі забеспячэння тылу групы арміяў «Цэнтр» генерал фон Шэнкендорф у запісе ад 29 кастрычніка 1942 года ў сваім дзённіку даў наступную характарыстыку «конанаўцам»: «Настрой у казакоў добры… Паводзіны ў адносінах да мясцовага насельніцтва бязлітасныя».